Odcinek 58 – Dwa dziady z lasu czyli długie nocne Polaków pieprzenie

To jest bardziej złożone.

Każdy niech mieszka, gdzie chce. I niech robi, co chce. I niech będzie Amerykaninem, Szwedem, czy kim tam. Albo niech mieszka tam 30 lat na paszporcie konsularnym, jak moja babka. Ale przede wszystkim – mieszkasz i żyjesz tam, nie wtrącasz się tym, co zostali. Nie wybierasz prezydenta w kraju, w którym nie mieszkasz i nie masz zamiaru wracać. Nie wpieprzasz się w przepisy. To jedno.

Drugie – dla mnie ktoś, kogo pradziadek został zesłany przez cara na sybir i od tej pory tam mieszkała rodzina, a on mówi po rosyjsku i kazachsku – nie jest już za bardzo Polakiem.

Trzecie – znam wiele przypadków ludzi, którzy świetnie sobie radzą. Znam też takich, co radzą sobie np. na wyspach, ale nie byli w stanie zrobić nic tutaj. Znam i takich, o których się mówi, że nie wracają, bo nie są w stanie ukraść tyle, żeby mieć na bilet powrotny. Na emigracji jest jak w kraju – pełen przekrój.

Moje tutejsze przemyślenia były w kontekście emigracji i artykułu w sieci, jacy to my, emigranci, jesteśmy świetni. Jaki etos. Że tak pracujemy uczciwie, uczymy się języka, nie ciągniemy laski szefowi itd.

Szanuję to – ja szanuję wszystkich ciężko pracujących ludzi. Ale to nie jest żaden powód do dumy, że się uciekło – bo tu było ciężko. Jasne, nie jest też powodem do dumy fakt, że się zostało – raczej dowodem na głupotę. Albo może nie wiem, na coś innego.

Bardzo się cieszę, że autorowi artykułu się udało ciężką pracą. Mnie też – bo pracowałem co najmniej tak samo ciężko, jak nie bardziej. Ale z niższą pensją, bez socjalu, z mniejszymi perspektywami. Więc nie, dla mnie nie jesteśmy równi.

Zresztą tu i tam jest pełno szmat i choć mówienie o emigrantach per „magister zmywak” jest tak samo uzasadnione jak mówienie o narodzie ogólnie „pijak i złodziej samochodów”, ale nie jest tak, że wszyscy się napinają i mają etos. Szmat wracających z emigracji z podkulonym ogonem znam sporo. Jak ktoś tu był za kiepski, to tam raczej nie będzie lepszy. Skoro ktoś może osiągnąć sukces tam, to może i tu.

Ot, cała kwestia. Wiem, że to może radykalne. Ja mogłem emigrować dawno temu, 20-25 lat? Mogłem też wyjechać zaraz po maturze na studia za granicę i nie wrócić. Kolejny raz po wyjściu z armii miałem pokusę – dla mnie to było łatwe, jak pstryknięcie palcami, miałem możliwości podane na tacy.

Nie skorzystałem. Serio – nie wiem czemu.

Nie mam nic do emigrantów. Ale w pewnym momencie się wybiera swój kraj. I można się czuć i w ogóle – ale coś się wtedy kończy. To trochę jak nie można być katolikiem niepraktykującym. Wiara musi być praktykowana, inaczej nie jest wiarą. Podobnie ja postrzegam narodowość.

Bezzałogowy się nie liczy ;) Zresztą ja się tu kropnąłem chyba o cały jeden wahadłowiec w STS, więc taki drobiazg z Buranem to drobiazg.

Z tą mistyfikacją musiałby poszperać, bo to dawno i nieprawda. Ale było coś, że któryś z wymienionych w ogóle nie istniał.