Odcinek 69 – Matka siedzi z tyłu

W „Alienie” jest taki suspens, że gdyby Hitchcock jeszcze wtedy cokolwiek ogarniał, to umarłby z radości podczas seansu:) Osobiście stawiam „dwójkę” nawet trochę wyżej. Paradoksalnie, Cameron opiera tam do pewnego momentu napięcie na zabiegu z jednej strony bardzo podobnym do tego z „jedynki”, z drugiej jednak idzie nim w inną stronę. Mianowicie tak samo długo przeciąga w czasie atak na ludzi (o ile mnie pamięć nie myli, to właściwa akcja rozpoczyna się gdzieś po godzinie!), ale po drodze wszelkie sugestie zbliżającej się katastrofy mnoży z prędkością światła. Scott osaczał, Cameron do tego co chwila robi „bu! żartowałem, dałeś się nabrać, jeszcze nie teraz”. Na szczęście robi tak tylko do pewnego momentu i z odpowiednim wyczuciem (co dziś raczej niespotykane). Później już nie ma zmiłuj, jest tylko rzeź. A mimo tej wszechobecnej grozy od początku wyraźnie zarysowany jest własny – sensacyjno-podobny – charakter filmu. Jak to skurwiel zrobił?
Jakiś czas temu wygrzebałem z szafy tm-semikowego „Aliena”, we wstępie którego wyczytałem, iż aktorzy u Scotta w ogóle nie znali scenariusza. Film kręcono chronologicznie, reżyser tylko podawał im stopniowo kolejne strony. Nikt z nich nie wiedział kiedy jego postać zginie (jeśli w ogóle zginie). Nie wiem czy to prawda czy kolejna legenda, ale brzmi nieźle.
Jak dla mnie i „trójka” i „czwórka” to filmy nierówne, posiadające przynajmniej po kilka świetnych fragmentów. W „trójce” podobał mi się przede wszystkim krótki wątek love story (ironiczna i okrutna kontynuacja tego, co w „dwójce” było sugerowane – kapitalna postać Michaela Biehna; szkoda, że tak przepadł ten aktor) oraz ultra-romantyczne (w sensie romantyzmu pierwotnego) zakończenie. Chyba największym problemem tego filmu jest nie tyle jego bardziej typowo sequelowy charakter – bo dzięki specyficznemu miejscu akcji i bohaterom posiada też coś własnego i nowego – co sama reżyseria. Film reżyserowało bowiem aż trzech typów. Kiedy tego nie wiedziałem, to odnosiłem wrażenie, że pan reżyser w jednej scenie był w pełni sobą, w drugiej się strasznie rozchorował, a w trzeciej nawciągał białego proszku, aby wrócić do formy. Kolejne fragmenty odstają od siebie.
Jeunet to tymczasem efektowny formalista. Ale nie słyszałem o tym alternatywnym zakończeniu i zaraz czym prędzej odpalam jutuba, bo brzmi pięknie.

Jeszcze odnośnie Carpentera. W „Czymś” drapieżca pokazywany był niewiele częściej (a może i nawet tak samo rzadko) jak w pierwszym „Alienie”. Tyle że często „schowany” był już akurat w ciele jakiegoś człowieka. A tych ciągle mieliśmy przed oczami. Świetne, bardzo sugestywne rozwiązanie, wyobraźnia stale pracuje. Zresztą to mój ulubiony horror ever. Za to na ulubieńca SF wskazałbym „Blade Runnera”. Szkoda, że Scott nie umarł gdzieś po jego premierze. Byłby dziś geniuszem i wizjonerem, a nie gościem, który kiedyś coś, później niewiele, a dzisiaj nic. Też się boję tego „Prometeusza”.